remco[at]ontwerpzolder.nl +31(0)651514285
twitter.com/remcoj

Auteur: remco

Twee jaar stil?

Vanavond bekeek ik deze website weer eens… En ik zag dat mijn vorige bericht van eind oktober 2018 was. Twee jaar geleden. Het was dus twee jaar stil op deze site, waarom? Omdat het in mijn leven stormde!

De orkaan

Zeg maar gerust dat er een orkaan door mijn leven is geraasd. Want er is zo goed als niets meer hetzelfde als de tijd dat ik de vorige blog schreef. In 2019 ben ik, na een lange strijd om het te voorkomen, gescheiden. De wensen van mij en mijn ex-partner, tevens de moeder van mijn dochter, over wat we in het leven wilde en hoe we het wilden leven waren te verschillend. Dus zijn we uit elkaar gegaan. Het verdriet dat me dat gedaan heeft, had voornamelijk met de gevolgen voor mijn dochter te maken. Ik had niets liever gewild dan dat zij met haar vader én moeder in een (gelukkig) gezin zou opgroeien. Dat mocht niet zo zijn.

De schade

Zo’n strijd levert schade op, voor mij, voor de moeder van mijn dochter en voor mijn dochter. Hoe goed we ook proberen om ook die scheiding zo te regelen dat het voor het kleine meisje zo min mogelijk negatieve effecten heeft, het gaat haar vormen. En in welke manier? Dat zullen we moeten afwachten.

Te midden van de chaos werken aan iets nieuws…

De schade die ik heb opgelopen? Die is niet mis. Ik heb mezelf behoorlijk verloren in de pogingen de relatie vlot te trekken. Veel van mezelf weggecijferd, heel veel gepiekerd, frustratie gevoeld, geworsteld, gevochten, gehuild en gefaald. Ware het niet voor de haptonomische begeleiding die ik heb gehad, denk ik dat je mij had kunnen opvegen na dat uitputtende laatste jaar van die relatie. Nu, ruim een jaar na de scheiding, zie ik pas echt wat t me allemaal heeft gekost. Maar de ‘schuld’ hiervan ligt niet geheel in de relatie…

Oude shit

Wat ik het afgelopen jaar vooral heb ontdekt, is hoeveel oude pijn er nog in mij zat. Pijn van mijn jeugd, van het gezin waarin ik opgroeide, van de pesterijen op basis- en middelbare school. Van de beschermingsmechanismen die ik voor mezelf heb ontwikkeld. En hoe ik daar nu met nieuwe ogen naar kijk, en probeer te helen van wat er in een mensenleven allemaal gebeurd waardoor we onszelf kunnen kwijtraken. Oh.. en dat is niemands schuld… niet mijn ouders, niet de pestende kinderen, niet mijn leerkrachten, niet mijn ex-partners… Zij waren er geen van allen op uit om mij te beschadigen. Maar het is wel gebeurd.

Wederopbouw

What doesn’t kill you… makes you stronger!

Ik zit nu op de bank in mijn nieuwe huis in Driel. het woord ‘nieuwe’ is niet echt van toepassing op dit huis. Het is een huis uit ’74, dat toen ik het kocht nauwelijks bewoonbaar was. De vorige bewoonster had een verzamelprobleem, pleegde geen onderhoud aan de woning en wist ook niet wat schoonmaken was… Ik kocht een zwaar verwaarloosd huis. Hoe typisch… (ik wil niet zeggen dat ik zelf ook zwaar verwaarloosd was, maar ik heb mezelf ook niet erg hoog op de prioriteitenlijst gehad).

Met het opknappen van dit huis, ben ik ook zelf opgeknapt. Daar heb ik hulp bij van mijn lieve nieuwe partner. Voor zowel het huis, maar ook zeker mezelf. En ze maakt t me niet makkelijk. Door veel openheid en eerlijkheid worden we beiden gedwongen goed naar onszelf te kijken. Een leerzaam en helend proces, maar verre van comfortabel en ‘gezellig’. Wel nodig… nodig om schoon schip te maken en de bagage die we meenamen eens goed te onderzoeken en achter te laten waar nodig.

Als voor ons hetzelfde geldt als voor ’t huis, dan beloofd dat wat te worden. Bijna alles in huis doe ik zelf, of met hulp van vrienden. Van isolatie en vloeren leggen tot nu een keuken zelf bouwen (kastjes en al). Het is niet superstrak, waterpas, design en smetteloos, maar wel sfeervol, en warm en met liefde gemaakt. En helemaal eigen! Ik ben trots op waar we aan gewerkt hebben en mee bezig zijn!

De toekomst…

Ja, wat de toekomst gaat brengen is afwachten. Maar vertrouwen in de toekomst heb ik wel. Ja, mijn werk heeft meer aandacht nodig, want met al t kluswerk in huis is er voor het bouwen aan mijn bedrijf weinig ruimte geweest.

Voor mijn dochter heb ik goede hoop. De keuze om haar naar de Democratische basisschool in Driel te laten gaan is een goede geweest. Ze geniet van school en heeft daar ook een fijne en veilige plek gevonden. Ze praat veel met mij over haar gevoelens en over de scheiding. Ze kan heerlijk spelen, lekker lachen, zeuren, mopperen en zich vervelen. Kortom, het kind zijn gaat haar prima af. En natuurlijk weet ik dat er ook genoeg dingen zullen zijn die ik niet goed doe, die ze me later kwalijk gaat nemen. Maar net als mijn ouders, doe ik dat met de beste intentie en liefde.

En ik ben een opleiding begonnen. Na mijn eigen haptonomische begeleiding heb ik de stap genomen om zelf de opleiding tot haptotherapeut te gaan doen. Ik behoud zeker ook mijn huidige bedrijf, maar zie er naar uit om ook iets nieuws erbij te gaan doen.

En het kan niet anders, dan dat ik daar heel goed in ga worden!

Kan ik u helpen? Het is erg druk!

Vandaag ben ik weggelopen uit een winkel waar ik eigenlijk een paar schoenen wilde kopen… Waarom? Lees dan vooral verder :).

Hoe het begon!

Gisteren was ik in de stad en op zoek naar een paar schoenen. Ik wist precies wat ik wilde: hoge schoenen met warme voering voor de winter. Het is lang geleden dat ik veel geld aan schoenen heb uitgegeven, maar na even zoeken paste ik een paar Panama Jacks bij Ziengs in Nijmegen. Het was erg rustig in de winkel en we maakte geintjes met de verkoopster en ze dachten goed mee. Maar toch twijfel want maat 43 zat te ruim en 42 voelde toch wat krap. €185,- was t prijskaartje en uiteindelijk besloot ik ze toch (nog) niet mee te nemen omdat ik ze online voor € 145,- zag. Ik vroeg nog aan de verkoopster of ze een laagste prijsgarantie hadden en nog iets met de prijs konden doen, maar helaas. Het verschil was te groot voor me.

Recensies

Thuisgekomen keek ik op de site van Etrias waar de schoenen voor 145,- stonden. Maar de recensies waren wisselend, of heel negatief of heel positief. Ik besloot daarom te kiezen voor betalen achteraf. Gelukkig maar, want vanochtend ontving ik een mail dat de schoenen pas 1,5 maand later beschikbaar zouden zijn. De bestelling heb ik maar geannuleerd en dan toch maar naar Ziengs en t volle pond betalen.

Hangende pootjes

Aangekomen bij de winkel pak ik de betreffende schoen van het schap en loop naar de kassa. Een van de verkoopsters (die van de dag ervoor zag ik niet) zei tegen een dame waar ze op dat moment aan het helpen was: “Ik loop even naar die andere meneer!”. Bij mij triggerde dat een flauwe gedachte, want ze was immers een mevrouw aan het helpen en door mij de ‘andere’ meneer te noemen suggereerde ze dat de mevrouw een meneer was… (Ja, het is azijnzeiken, maar goed…). Dus ik zei daar (grappig bedoeld) iets over tegen de verkoopster.

De volgende dialoog volgde:
Verkoopster (op geïrriteerde toon): “Kan ik u helpen, het is erg druk”
Ik: “Oh, dan ga ik wel weer weg” (Ik draaide om en wilde weglopen).
Verkoopster: “Hoezo…”
Ik: “Nou ik wil hier voor 180 euro schoenen kopen, maar…”
Verkoopster: “Maar ik ben heel vriendelijk tegen u”
Ik: “Dat vind ik niet, goedemiddag”.

Lichtelijk geschrokken van mijn eigen reactie liep ik de winkel uit. Ik wilde heel graag die schoenen, maar als dit de manier is waarop, dan haal ik ze wel ergens anders. Tegelijkertijd realiseerde ik me dat de verkoopster wellicht ook een beetje ontdaan was door mijn reactie en het misschien ook niet zo bedoeld had. Maar goed, ik vond wel dat ik gelijk had en liep honderd meter verder een andere schoenenwinkel in. Ja, die hadden ook dezelfde schoenen!

Ik werd vriendelijk geholpen (ook hier was het net zo druk) door een meisje dat maat 42 voor me ging halen. En liep nog even door de winkel met dezelfde twijfel.

Studentenkorting

Op diverse kaartjes in de winkel stond: “15% studentenkorting, omdat studeren al duur genoeg is, krijg je 15% korting op vertoon van je collegekaart”. Hmm.. 15% op 185,- is toch best aardig. Ik ken wel wat studerende vrienden met wie ik die schoenen wel zou kunnen halen…. De verkoopster kijkt me aan en vraagt of ze lekker zitten. Ik vroeg of ik de schoenen (als ik ze binnen zou dragen) nog terug mocht brengen en dat was geen probleem. Dat bood perspectief. Ik had de stoute schoenen (haha) nu toch al aan, dus zei ik: “Ik overweeg wel om een studerende vriend te vragen zodat ik de studentenkorting krijg, want op zo’n bedrag is 15% best veel… of kun jij…”. En de verkoopster knikte en zei “Ja hoor, voor deze keer kunnen we wel een uitzondering maken…”. En een tevreden klant verliet Nelson (de schoenenwinkel).

Blijkbaar had de Ziengsmedewerker haar (blijkbaar) hoognodige pauze gekregen want die kwam ik op de weg terug tegen. Ze vermeed mijn blik. Een beetje schuldig voelde ik me wel. Misschien dat ze gewoon een nare dag en was haar lontje wat korter dan normaal.

Onbezorgd kind zijn!

Laten we de lat eens wat lager leggen!

Kiezen we succes of geluk? Een 11-jarige jongen die zelfmoord pleegde.. Het raakt me diep! Wat is er aan de hand dat dit soort dingen gebeuren. Of kleuters van drie die ’s avonds laat over straat zwerven en verdrinken in een sloot. Waarom hebben kinderen van 11 volwassen zorgen? Ik denk dat het tijd is om de lat eens wat lager te leggen!

Veeleisend
Mijn gezonde verstand zegt dat we veel te veeleisend zijn. Naar onszelf, naar onze kinderen, naar onze omgeving! Alles moet snel, nu, perfect, netjes, volgens de regels. We leggen de lat voor onszelf en onze omgeving zó hoog, dat we er alleen nog maar onderdoor kunnen!

Geluk versus succes
Word je gelukkiger als je succesvol bent? En wat is succesvol? Onze definitie van succes wordt volgens mij toch vaak gekoppeld aan onze financiële situatie of je nu wilt of niet. Waar ik wel van overtuigd ben, is dat je je succesvoller voelt als je gelukkig bent en niet persé gelukkiger als je succesvol bent.

De prijs van succes
‘Als je hard werkt, dan vergroot je je kans op succes’, ik hoor dit vaak uit de mond van ‘succes coaches’ die claimen jou succesvoller te kunnen maken. En hoeveel mensen werken hard om later lekker van een oude dag te kunnen genieten. Er is niets mis met hard werken, maar laten we het realistisch houden: goed is goed genoeg! En waarom niet nú genieten en onze leefdruk verlagen! Omlaag die lat!

Één op de drie kinderen ervaart stress
Volgens dit artikel op gezondheidsplein.nl ervaart één op de drie kinderen last van angst en stress. één op de tien heeft vermoeidheidsklachten! Als dit een eye-opener is, dan begrijp ik het niet meer! Als iemand die de balans goed voor elkaar heeft, probeer ik ervoor te zorgen dat mijn dochter niet één van de drie wordt.

Spelen en onbezorgd kind zijn!

Is vrijheid – blijheid dan de oplossing?
Mijn ouders hebben mij nooit gepushed. Soms denk ik… dat had wel wat meer gemogen. Ik heb op 1 punt na mijn propedeuse niet gehaald op de HBO (Technische Computerkunde) en ben toen naar MBO (Multimedia Design) gegaan. Ik merk dat ik het feit dat mijn hoogst afgeronde studie (slechts) een MBO is me soms nog een ‘naar’ gevoel geeft.  – en ik krijg nu ook weer de neiging om uit te gaan leggen dat ik vaak ‘beter werk’ lever dan HBO collega’s. Dus JA, ook ik ben gevoelig voor ‘prestatiedrang’.

Ik ben ervan overtuigd dat je kinderen soms wel moet stimuleren om zichzelf te ontwikkelen. Maar wie bepaald hoe hoog de lat ligt? Dat we dat voor onszelf bepalen is één ding, maar moeten we dat ook voor onze kinderen doen? Ik probeer het in ieder geval niet!

Wanneer heb jij voor ’t laatst gespeeld?
Spelen heeft vele vormen! Vaders gaan dolgraag met hun kinderen van de glijbaan! Is een kind op zo’n moment een excuus om even ‘jongetje’ te zijn? Je kunt natuurlijk ook ‘extreme outdoor’ sport bedrijven, maar soms is een kleurplaat maken (pas nog gedaan) of een zandkasteel bouwen, of verstoppertje spelen een stuk ontspannender. Lees het artikel van de correspondent eens, over minder spelende kinderen en onze burnouts!

 

De druk van het moeten

Alles heeft zijn eigen tempo

Veel van mijn vrienden en kennissen ervaren de druk van het moeten. Er moet nog iets af voor mijn werk, ik moet nog die lamp vervangen, ik moet eigenlijk weer eens met vrienden afspreken, ik moet… en vul maar in. Ik herken het ook bij mijzelf. Het kan voor stress zorgen en hoewel dat ook echt goede stress kan zijn – anders gebeurd er misschien helemaal niets – zijn de gevolgen van dit moeten zelden wenselijk…

Nou heb ik ook brainstorm en heisessies gehad waar het woordje ‘moeten’ absoluut vermeden moest worden :), net als het woordje maar, maar zo zwaar wil ik er ook niet aan tillen. Want ja ik moet mijn dochter om 17:45 van de opvang halen, want anders ….

Maar ik vraag me steeds vaker af wanneer dat ‘moeten’ niet eigenlijk gewoon ‘willen’ is. En daar waar dat niet het geval is, waar komt het ‘moeten’ dan vandaan?

Externe oorzaken (sociale druk)

Neem bijvoorbeeld het ‘Ik moet echt de oprit onkruid vrij maken’. Ik kan me niet voorstellen dat daar een diep geworteld 🙂 verlangen achter zit om kleine plantjes tussen stenen uit te plukken. In mijn geval zal het eerder iets zijn van: ‘de oprit ziet er onverzorgd uit en wat zal men daar van vinden…’. Natuurlijk heb ik m ook liever strak en rotzooi vrij, maar wil ik dat graag genoeg om me er (tot het moment dat het gebeurt is) zo druk om te maken? Nee!

Verlangen

Dat diepgewortelde verlangen is misschien wel wat er achter het “ik moet met vrienden afspreken” zit. Hier kun je moet makkelijk veranderen met wil, en als dat niet zo is, dan moet je jezelf afvragen voor wie je het doet. Manon en ik hebben wel eens een ‘discussie’ over het afspreken met anderen, waarbij Manon zegt “het is echt onze beurt om weer eens contact op te nemen met … ” of juist “wij zijn altijd degene die…”. Echte vrienden, en die hebben we gelukkig, begrijpen dat er in een jong gezin best geworsteld wordt met vrije tijd. Dus er is over en weer begrip dat het geplande etentje er nog steeds niet van gekomen is..

Werk

Vaak zit er achter het moeten iets dat met werk te maken heeft. Ik moet de BTW aangifte nog doen (maar ik ga nu eerst dit blogje schrijven). Of ik moet echt voor die of die opdrachtgever aan het werk. Als zelfstandig ondernemer is dit ook een enorme valkuil die je balans aardig kan verstoren. Ok, die aangifte is een harde ‘moet’ met deadline. De andere moet is in mijn geval vaak een wil, of wil wel maar hoe… Er zit ook voor mij maar 24 uur in een dag en om op de lange termijn kwalitatief werk te blijven leveren is het voor mij belangrijk om de balans goed te houden.

En dan de daadwerkelijke reden voor dit blogje
Afgelopen maandag (een week geleden dus) kreeg ik het idee voor dit blogje. Ik was met Evi bij de binnenspeeltuin. Daar hebben ze een hele grote glijbaan. Evi is nu drie jaar en vindt deze glijbaan nog erg spannend. We komen al zeker 2 jaar bij deze speeltuin en ze durft nog niet alleen van de glijbaan af. Er is zelfs een tijd geweest dat ze er gewoon helemaal niet op wilde. Iets wat ik natuurlijk erg jammer vond, het is een van de leukere dingen om samen te doen. Maar afgelopen maandag liet ik ‘per ongeluk’ haar handje los en glee ze alleen, nog geen seconde nadat ik haar handje had losgelaten roept ze trots uit “Ik kan het alleen papa… ik kan het…“.

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=dvhXNzho9tY&feature=em-upload_owner[/youtube]

Nu ik ’t opschrijf voel ik me weer een beetje emotioneel. Dit is de tweede keer in een paar maanden tijd dat ik bevestigd word in mijn overtuiging dat dingen gaan zoals ze gaan.  Vanaf de geboorte zijn Manon en ik niet bezig om Evi zo snel mogelijk allerlei vaardigheden te leren. We werden (bijna) gek van de metingen en oordelen van het consultatiebureau of de onderlinge vergelijkingen van kindjes van de opvang wie er al kon kruipen, lopen, praten…. noem maar op. Gelukkig is het ons gelukt om daar niet erg in mee te gaan.

Evi’s verkoudheid zorgde ervoor dat we niet veel met haar gezwommen hebben, dus echt watervrij was ze niet, ze vond ’t zwembad altijd heel leuk, als er maar 10cm water in stond, het diepe trok haar niet en de paar keer dat we haar op de schouder meenamen was ze het snel zat en wilde ze weer naar ’t peuterbadje. Toen we begin maart een weekendje naar een vakantiepark gingen en we aankwamen bij het park zei Evi in de auto: “Hier hebben ze ook een groot zwembad hé papa… dat vind ik wel een beetje spannend…”. Ze was er blijkbaar echt mee bezig geweest. En toen we een paar uur later in het peuterbadje lagen, en ik vroeg of ze mee ging in het grote bad wilde ze eerst niet, maar ging toch mee op mijn nek… En ze vond t geweldig! “Ik kan het papa….”.

En nu begint ze steeds vaker over ‘op het potje’ plassen. Wij hebben nooit heel actief met haar aan zindelijkheid gewerkt, waar andere kindjes een jaar geleden al zindelijk waren is Evi dat met drie jaar nog niet… Lig ik daar wakker van… geen moment! Evi doet het allemaal in haar eigen tempo en dat is precies het juiste tempo voor haar, en dat is het enige wat belangrijk is.

Niet alles tegelijk
Evi’s ontwikkeling leert ons dat niet alles tegelijk kan, dus dat moeten we dan ook niet proberen. En omdat Evi dit blogje misschien ook wel eens gaat teruglezen. Vandeweek bij het pannenkoekenrestaurant bestelde jij je eigen princessenpannenkoek met ijs, en toen de pannenkoek kwam was het eerste wat jij zei “Waar is mijn ijsje…”. En toen je wist dat je dat pas kreeg als de pannenkoek op was, riep je de mevrouw ook meteen om om je ijsje te vragen… “En ik wil een eisje met m-m’s erop…”. En toen de serveerster later terugkwam voor een tafeltje naast ons, maar zonder ijsje, vroeg je haar weer waar je ijsje was. Dus communicatief ga jij als een speer!

Alles heeft zijn eigen tempo
Wat ik hiervan leer? Er is geen ontkomen aan dat er soms dingen moeten, toch kun je zelf heel veel invloed uitoefenen op de omstandigheden waarin dingen moeten. En uitspreken dat je intentie goed is, maar je je eigen ritme hebt, helpt je omgeving misschien ook om soms even stil te staan en te kijken wat er nu echt nu moet!

7 ideeën om balans tussen werk en privé te creëren

Op wat voor een manier je ook voorziet in je inkomen, de balans tussen werk en privé is voor veel mensen een enorme uitdaging. Werk je meer dan fulltime omdat je carrière wilt maken of doe je je werk zo goed als je kunt, maar is je tijd met je gezin/partner heilig? Na jaren als zelfstandig ondernemer ben ik blij met de balans die ik nu heb gevonden!

maze

(Scroll naar onder voor de 7 ingrediënten die voor mij werken)

Zo zag mijn dag er vandaag uit.
Het is vandaag maandag, en dat betekent dat mijn vrouw om 11.00 de deur uit gaat om te gaan werken. Ik zorg dat ik dan thuis ben om voor onze dochter Evi van twee-en-half te zorgen. Toen ik vanochtend wakker werd, ben ik direct naar mijn kantoor gereden om aan het werk te gaan. Om 9.45 kreeg ik een telefoontje waardoor ik het werk waar ik mee bezig was neer heb gelegd en eerst langs een klant ben gegaan om een brandje te blussen.

Het probleem van mijn klant was snel opgespoord maar voor de oplossing moest ik nog even wat meer doen. Ik ben eerst naar huis gegaan omdat ik daar immers op tijd moest zijn. Thuis gekomen heb ik, terwijl Evi nog lekker aan het spelen was, nog even gekeken naar het probleem en een oplossing bedacht. Daarvoor moest ik echter wel even bij de klant op locatie kijken.

Herfstfoto van een bomendek
Wat kan herfst toch mooi uit de hoek komen!

Het was prachtig weer, dus een boswandelingetje met mijn meisje was een goed plan, en op weg naar het bos ben ik een kwartiertje bij mijn klant geweest waar Evi met een potloodje en een A4-tje vermaakt werd en ik het probleem heb kunnen oplossen. Klant blij en ik met mijn meisje op weg naar het bos. Op weg naar het bos komt een mailtje binnen op mijn telefoon met een verzoek van een andere klant. Of ik het liefst vandaag nog wat voor ze kan doen. Ik antwoord terug dat dat eind van de dag wordt.

Aangekomen in het bos lopen mijn dochter en ik heerlijk rustig een rondje waarbij we allebei genieten van het heerlijke weer. En een lol dat we samen hebben, rennen door het bos en blaadjes zoeken. Even lijkt Evi van slag als ik heel hard “NEE STOP” roep als ze bijna een brandnetel wil ‘plukken’… ze blijft stokstijf staan en zet geen stap meer. Ik leg haar uit dat ik niet boos op haar ben, maar dat een brandnetel prikkels heeft en dat ze daar heel vervelende jeuk van krijgt. Evi blijft stilstaan en er zit niets anders op haar in de bolderkar te zetten met haar knuffel en verder te lopen. Evi blijft wel lang stil en als ik haar vraag of ze naar huis wil knikt ze bevestigend. Hmm… ze is toch echt van slag.

evi
Evi schrikt van mijn reactie toen ze een brandnetel wilde plukken..

Opeens krijg ik een idee, ik pak een blaadje van de grond en geef het aan Evi… gelukkig, ze pakt het aan en legt het naast haar in het karretje…. We lopen verder. Iets verderop rij ik de bolderkar naast een laaghangende tak en laat Evi zelf een blaadje plukken. Gelukt, twee meter verder zegt Evi: “Papa, ik ben niet ziek meer… ik wil nog meer blaadjes plukken”. En zo lopen we verder waarbij we nog verschillende blaadjes van de grond rapen en afplukken! Het lijkt erop dat mijn meisje geen ‘blaadjestrauma’ heeft opgelopen.

Omdat ik met mijn volledige aandacht bij onze boswandeling was, kon ik er voor Evi zijn en iets bedenken waardoor ze, ondanks het brandnetel incident, toch een leuke middag heeft gehad.

trotsepapa
Eind goed… al goed!

Thuisgekomen gaat Evi nog even in de tuin bellenblazen en kan ik het klusje opknappen dat ik beloofd had. En nu, nu zit Evi lekker op de bank (waar ze knikkebollend nog even televisie kijkt) en ik schrijf dit blogje! Een geslaagde dag voor ons allebei… Zakelijk én privé!

De 7 ingrediënten van mijn ‘ideale mix’!

1. Maak je los van uurtje-factuurtje.
In de 20 jaar dat ik nu werk / onderneem heb ik vaak gemerkt dat ik anders tegen werken aankijk als veel van mijn leeftijdsgenoten. Zo zou ik in mijn tijd bij de KRO getekend hebben voor een prestatiecontract (ipv een vast aantal uur per maand) als ik daarmee de vrijheid kreeg om het werk te doen op de tijden waarop ik dat wilde.  Als ondernemer heb ik heel lang offertes gemaakt op basis van uren, nu spreek ik een bedrag af en ga aan het werk: bevrijd van het gevoel dat ik ‘het binnen x uur moet afmaken’…

2. Vermijd teveel harde deadlines.
Een avondje overwerken op z’n tijd is helemaal niet verkeerd, maar als je jezelf zo vastlegt dat het een wonder is als je een keer een avondje niet overwerkt, dan is het evenwicht ver te zoeken.

3. Werk wanneer ’t voor jou werkt.
Ik vind het heerlijk om ’s ochtends vroeg te beginnen en rond een uur of drie in de middag te stoppen.

4. Verspil tijd.Vind balans in tijd voor je werk en je gezin
Tijdverspilling, een van de nuttigste bezigheden die ik me kan bedenken 🙂 – Ik ben ervan overtuigd dat als je af en toe eens gewoon aanrommelt en uitstelt je stress voorkomt (mits je nr. 2 goed geregeld hebt). En tijdens het ‘verspillen’ is je onderbewuste hard voor je aan het werkt… Dat ene dingetje waar je niet van wist hoe je het aan moest pakken, wordt na een middagje aanmodderen doodeenvoudig opgelost! En zeker als je deze tijd gebruikt om bijvoorbeeld te knutselen met je dochter is het natuurlijk geen verspilling.

5. Make every moment count!
Wat je ook doet… doe alles wat je doet met hart en ziel (Tröckner Kecks). Een wandeling door het bos met je kind(eren) of partner is waardevoller als je niet ondertussen in je hoofd bezig bent met wat er allemaal nog moet. Geniet van het hier en nu. Heb je daar moetie mee? Mindfulness kan je helpen!

6. Verdedig je niet.
Waarom zou je moeten uitleggen aan – wie dan ook – dat je vandaag niet kunt (over)werken of helpen met verhuizen, of een boodschap te doen of …. Het is jouw leven en jouw keuze. Je bent mensen geen uitleg verschuldigd waarom je ze geen gunst kunt verlenen…

7. Berust in wat je niet kunt veranderen.
File’s, Lange rijen bij de kassa, plotseling slecht weer… allemaal dingen die een dag kunnen verpesten… Maar alleen als jij dat toelaat. Wat je niet kan veranderen, kan je beter maar omarmen. In de rij bij de kassa probeer ik altijd te genieten van het even niets doen, bij slecht weer kun je met wat aanpassing hetzelfde doen als bij mooi weer en anders… verander je gewoon je plannen.

Het addertje onder ’t gras
Er is wel iets wat je je moet realiseren als je de balans wilt verbeteren… er vanuit gaande dat deze nu doorslaat naar het werk… Het kan zijn dat het doorvoeren van bovenstaande punten resulteert in een lagere omzet/besteedbaar inkomen. Dat is ook een onderdeel van de balans en je keuze! Voor mij is dat het dubbel en dwars waard!

24 december 2015: Lieve Evi

Lieve Evi,

Gisteren hebben de mensen in het ziekenhuis jouw neusamandel verwijderd. Sinds je geboorte ben je vaker wél verkouden dan niet. En een weekje geleden zijn we daarom met je naar de KNO (Keul, Neus en Oren) dokter geweest. De dokter heeft in jouw keeltje gekeken en zag dat jouw neusamandel erg groot en ontstoken was. Een neusamandel is een klein ‘machinetje’ in je lichaam dat ervoor zorgt dat vieze stofjes niet in je lichaam komen. Maar jouw neusamandel deed het niet goed meer en moest daarom weggehaald worden.

img_3388-1.jpeg

Onder Narcose

Voordat de dokter dit bij jou kon gaan doen moest je onder ‘narcose’, dat is als ze je met een kapje in slaap brengen. Ze vonden het in het ziekenhuis niet goed dat papa én mama bij jou waren als je in slaap gebracht werd, dat vonden papa en mama wel stom, maar goed, uiteindelijk ben ik bij jou gebleven terwijl de doktoren jouw in slaap brachten. Het omkleden in ziekenhuiskleertjes en het wachten tot we aan de beurt waren vond je nog niet zo’n probleem. Je was lekker aan het spelen met alle puzzels en kleurtjes.Toen de dokter kwam om ons op te halen en ik je op het bed neerlegde in de operatiekamer, had je wel door dat er iets spannends ging gebeuren en je zei meteen “klaar” en “nee”… je wilde liever niet gaan liggen daar. De anesthesist, dat is een soort slaapdokter, deed het kapje over je neus en mond en toen moest je erg huilen. Ik hield je handje vast en zong jouw slaapliedje (Wist je dat de zon al slaapt). Na het liedje sliep je, en moest ik je achter laten bij de dokter.

img_3398.jpeg

Zo gepiept

De operatie duurde niet lang, 15 minuutjes nadat ik je bij de dokters had gelaten, mocht ik je alweer zien. De verpleegster hield je vast en je was erg aan het huilen. Je hele neusje zat onder het bloed. Papa ging in het ziekenhuisbed liggen en de verpleegster gaf je aan mij. Ongeveer 15 minuutjes heb je op mijn buik liggen draaien en wist je niet of je wilde liggen, zitten en je vroeg continu naar je speentje… Dat mocht je van de dokter eigenlijk niet hebben, maar de verpleegster zei toen dat het wel mocht. Je moest veel water drinken, maar het eerste uurtje vond je dat niet leuk. Slikken kan een beetje pijn doen na zo’n operatie. Toen je je speentje had werd je meteen rustig en je ging lekker tegen papa aanliggen.

img_3400.jpeg
Op de kamer waar jij en papa lagen, kwam ook nog een andere Evi terug van haarneusamandel operatie, jouw naamgenootje was al wat ouder (ik denk een jaar of 6) en toen zij uit de narcose kwam moest ze heel hard huilen en papa moest daarom ook even huilen, zo zielig vond ik dat. Gelukkig kwam haar papa ook snel.

img_3403.jpeg Jij viel al snel in slaap, maar omdat je veel water moest drinken, om t wondje in je mondje schoon te spoelen, moest ik je een paar keer wakker maken, en dat vond je niet leuk. Je ging na een paar slokken die je met tegenzin nam dan ook meteen weer slapen.

Waterijsjes

Na een uurtje kregen jullie allemaal een waterijsje. Na je slaapje had je daar wel zin in en je was al snel lekker aan t smullen.

img_3406.jpeg Mama

Ondertussen was mama thuis erg benieuwd hoe t met je ging, mama vond t helemaal niet leuk dat ze niet bij je kon zijn, dus toen papa hoorde dat ze mocht komen heb ik mama meteen gebeld! Mama kon haast niet wachten en papa denkt dat ze heel hard heeft gereden!

Vertroetelen

Eenmaal thuis wilde je t liefst bij mama liggen, lekker op de bank! Je hebt nog een ijsje gegeten en drinken deed je nu weer beter. We hebben je lekker vertroetelt en Ton en Tanja zijn nog langs geweest met een kadootje! Papa en mama zijn heel trots op hoe je t gedaan hebt, want je hebt toch aardig wat voor je kiezen gehad! Maar hopelijk ben je vanaf nu veel minder verkouden! Afgelopen nacht merkten we al wel dat je veel minder snurkte, en je hebt best goed geslapen!


Omdat t voor papa en mama best een moeilijke dag was, heb ik dit blogje maar geschreven, zodat wij en jij het later nog eens terug kunnen lezen!

Kunnen we gewoon stoppen met zeuren!

Wij zijn er in Nederland zo goed in… Zeuren! We kunnen echt over alles klagen, steunen en kreunen en we denken ’t allemaal beter te weten. Dus nu ga ik ff zeuren over het zeuren!

Social Zeuren

De aanleiding voor deze blog is een berichtje vanochtend op facebook over de vluchtelingen, allochtone Nederlanders en de overheid. Ik zal de tekst hier niet herhalen maar hij begon met “ik ben echt niet racistisch”.. de toon van de rest laat zich raden. Een regen van klachten over… the usual. Zo’n bericht lokt natuurlijk talloze reacties uit en als een (in mijn ogen) verstandig iemand een reactie plaatst met de strekking: “Ook jij mag stemmen en kiest de regering, wat doe jij zelf..” volgt daar weer een vloedgolf van ondoordachte “stemmen.. ja alsof dat zin heeft…” en “daar kunnen we echt niets mee” op.

Ik wil een gecensureerde facebook-ervaring

Op dit soort momenten denk ik, ik stop er ook mee, met dat hele Facebook. Maar dat is het medium de schuld geven voor het gedrag van haar gebruikers. Misschien moet ik er gewoon zelf maar voor zorgen dat ik dergelijke berichten niet meer zie. Ik wil graag een stemmings-filter op mijn FB account… Want mooie dingen, zoals de Deeldag waar ik straks naartoe ga, of die prachtige TED talk over hoe improvisatie op je brein werkt, wil ik niet missen.

Constructieve communicatie

Dus, laten we stoppen met dat gezeur en onze focus verleggen naar constructieve communicatie. Ik zeg niet dat we niet meer over de vluchtelingenproblematiek moeten praten, maar kunnen we de aanvliegroute niet wat veranderen? Op de vraag “Hoe?” kan ik ook niet direct een antwoord geven, maar dat zou toch een mooie uitdaging zijn! Heb je ideeën? Laat t me weten!

Elke stap is er één!

De afgelopen maand heb ik meegedacht en gewerkt aan de organisatie van de Deeldag in Nijmegen vandaag. De afgelopen twee dagen ben ik volop bezig geweest om samen met andren de presentatie in elkaar te zetten voor vandaag. De positieve energie, de oplossingsgerichte werkwijze, de ‘niets is te gek’ sfeer die er hangt en de inspirerende gesprekken waar eigenlijk geen tijd voor hebben, maar we doen ’t toch geven zo’n energie, dat je er bang van wordt.

In de aanloop naar vandaag heb ik wel een paar keer gedacht “ik hoop dat het allemaal lukt”, maar als je samen kijkt naar wat er is en hoe je daar t beste van kan maken, dan lukt alles! De voorbeelden die we in de presentatie verwerkt hebben zijn echt shocking! Wil je weten hoeveel tijd het heel Nijmegen zou besparen als mensen vaker wat boodschappen voor de buurvrouw mee zouden willen nemen, zodat die niet hoeft? Voor een flat van 60 appartementen is dat 15 uur per dag… voor Nijmegen zijn het 900+ dagen per dag! Dus elke stap, hoe klein ook is er één!

Geniet van het weekend…

‘Read the signs’

Het hele universum staat ter je beschikking! Vraag wat je wilt en je krijgt het… Voor veel mensen zijn dit van die zweverige uitspraken waar ze ‘niks mee kunnen’. Prima, hoe je het ook uit wil leggen, voor mij is het duidelijk dat het leven je signalen geeft om je te helpen richting te bepalen! Vooral als je kampt met keuzestress en dilemma’s.

Dilemma
Ik twijfel al een tijdje of ik moet blijven zingen bij het koor waar ik nu zing. En als ik zeg een tijdje, bedoel ik eigenlijk… een hele tijd, want die twijfel bestaat denk ik al bijna een jaar. Maar tot nog toe sloeg de balans van positieve en negatieve dingen altijd uit naar de positieve kant. We hebben een super dirigente, waar ik veel van leer en nog kan leren, en waaronder het prettig zingen is! De nieuwe mannen die de tenor sectie (gelukkig) zijn komen versterken zijn erg aardig en ik vind het zingen en de nummers nog steeds erg leuk. De mindere kanten zitten ‘m in het verschil in ambitie van het koor en mijzelf, en, maar dat is bijzaak,  de manier van communiceren (maar ik heb niet de illusie dat dat bij andere gezelschappen zoveel beter is..).

Na een uitstapje van een paar maanden naar een theatergezelschap werd ik door een van die mensen uitgenodigd voor een open repetitie van een musicalvereniging. Daar ben ik heen geweest, maar de 1e repetitie bracht nog meer twijfel en nog geen doorslag. Een dag of twee erna kwam er al een eerste signaal in de vorm van een ergenisje. Toen maar naar repetitie twee geweest, waar het script van de uit te voeren musical gelezen werd. Na het eind van die avond begon zich in mijn hoofd te volgen koers al wel duidelijk te worden…

the-little-prince-best-quotes-asteroids

Na een gezond nachtje slapen dan ook de keuze genomen om in ieder geval een nieuwe weg in te slaan. Maar de twee keuzes bijten elkaar nog niet, het koor repeteert immers op dinsdagavond, de musicalvereniging op woensdag… En de data van de uitvoeringen wist ik nog niet, dus wellicht was allebei ook nog wel mogelijk. Maar de avond erna kwam er een tweede signaal in de vorm van een eventueel tussentijds projectje. Dus toen besefte ik dat het gekkenwerk is om te proberen twee grote producties in dezelfde tijd te doen, en dus mijn keuze gemaakt om de koorproductie niet ‘actief’ mee te doen.

Toen vervolgens afgelopen weekend duidelijk werd dat de productie die het koor gaat doen weliswaar leuk is en best wel wat uitdaging biedt, maar niet het soort uitdaging waarna ik op zoek was, was dat de bevestiging van mijn (nog niet hardop uitgesproken) keuze om echt niet mee te doen.

Dit was een vrij overzichtelijk dilemma met ook wel een voorspelbare uitkomst. Maar, het universum wilde me nog wel even een extra waarschuwing geven.

Boem is ho....
Boem is ho….

Bovenstaande gaf namelijk nog steeds de mogelijkheid tot in ieder geval voor de komende tijd beide avonden te gaan repeteren… Maar of dat nou verstandig is… het universum vond van niet en maakte me dat helaas vrij pijnlijk duidelijk met een wel heel duidelijke ‘boem is ho!’. Toen ik gisterenmiddag achteruit tegen de geparkeerde auto van mijn vader aanreed. Misschien niet zo verstandig om zoveel te willen. Het was letterlijk de boodschap: je kunt je focus maar op één ding richten… (namelijk de fiets die er ook stond)…

Dus, en ik vind het oprecht jammer, ga ik ook niet meer de repetities meedoen. En met dat ik dit opschrijf merk ik ook hoeveel moeite t me kost om de gemaakte beslissing te accepteren.

En dan nu weer volle kracht vooruit!
Het voordeel  van dit soort duidelijke signalen en gebeurtenissen, is dat je leert niet meer te twijfelen nadat je de keuze hebt gemaakt. Ik heb een avondje Freek de Jonge opgegeven om a.s. woensdag naar de volgende repetitie te kunnen en dat zegt ook wat over de positieve energie die deze nieuwe weg oplevert. Ik heb er enorm veel zin in!

Nieuwe energie? Uit je comfort zone stappen!

Het is weer tijd voor nieuwe energie! Na een vakantie die natuurlijk veel te kort was, begint het ‘gewone’ leven weer. En dat valt eerlijk gezegd niet mee. Het ritme weer oppakken is best lastig voor me! Tijd dus voor nieuwe energie. In het verleden zijn er al vaker dingen op mijn pad gekomen die achteraf heel veel impact hebben gehad, dus besloot ik mijn ogen maar weer eens goed open te houden.

Verlaat je comfortzone voor instant energy

In mijn ervaring is een van de beste dingen die je kunt doen om nieuwe energie op te doen, het verlaten van je comfort zone. En dat klinkt ook heel logisch, want is je comfort zone niet gewoon een minder vervelend woord dan ‘sleur’. Nou, is het niet makkelijk om die comfort zone te verlaten, dat weet ik uit ervaring, maar wat ik ook weet, is dat het steeds makkelijker wordt.

Optie 1: wat je graag wilt, maar nooit durfde…

Veel mensen hebben verborgen wensen, die ze maskeren door te zeggen: “Dat is niets voor mij..”. In mijn geval was reizen zo’n ding… ik durfde eigenlijk niet naar verre oorden te vliegen, bang voor het onbekende… het ‘rare’ eten, de taal, het loslaten van de veilige omgeving thuis… Mijn eerste stapje om het toch te doen was een mindfulness cursus in Frankrijk, waar ik alleen naartoe ben gegaan. Dat was een enorm leuke en positieve ervaring, veel gedaan (o.a. paardgereden, ook eng maar geweldig, en nu dus ook niet eng meer..). En vervolgens natuurlijk in m’n eentje naar Australië.

Optie 2: gewoon starten en zien waar je uitkomt

Plannen maken, daar zijn wij als mensen best goed in. Maar waar we nog beter in zijn, is in het verzinnen van alle dingen die er mis kunnen gaan… We bedenken een doel, en vervolgens gaan we alle mogelijke obstakels op de weg plaatsen, om ze vervolgens weer proberen te verwijderen… beetje water naar de zee dragen! Waarom niet gewoon gaan, en kijken wat er op je pad komt! Ik las ooit ergens “De perfectionist met een plan, start nooit, want dan kan het ook nooit mislukken…”. Maar er is ook een uitspraak: “Van je fouten kun je leren…”. Dus wees niet bang om fouten te maken, maar zorg dat je er iets van leert!

Optie 3: vul maar in…

Als je dit blog leest heb je voor jezelf waarschijnlijk zo al een handjevol dingen waar je aan denkt die jij nog wel zou willen doen, maar niet durft.. dingen die buiten jouw comfort zone liggen! Merk je dat je last hebt van een energiedip? Ga één van die dingen doen, ik garandeer je dat je er op z’n minst iets van leert! En waarschijnlijk levert het je heel veel nieuwe energie op!

Dit doe ik:

Dingen die ik afgelopen tijd heb gedaan om nieuwe energie aan te boren: ik ben gestart met een cursus improvisatie op saxofoon. Ik ben me aan het oriënteren op een toneel/musicalvereniging om bij te gaan spelen/zingen en heb me verbonden aan de Deelwinkel om voor de deeldag in Nijmegen (24 oktober 2015) een presentatie in elkaar te zetten!

Conclussie

Wat ik met dit blogje wil zeggen is: doen! gaan! loslaten! Iets wat nu nog niets is, kan alleen maar iets worden, dus er is altijd winst!

Kijk… zo hoort ’t

Zojuist had ik even zo’n ‘daar word ik blij van’ momentje.

Met de vakantie naar Tjechië in zicht zocht ik een goede iPhone / iPad powerbank. Je weet wel zo’n handig kastje waarmee je je telefoon of tablet kunt opladen als je niet in de buurt van een stopcontact bent. Ik had een tijdje terug al besloten welke ik wilde hebben en dus begon ik aan het bestelproces op pdashop.nl. Dat is een van de vele CoolBlue webshops.

Bij de iDealbetaling ging iets niet helemaal goed. Ik kreeg een wit scherm, geen foutmelding. Bedrag was afgeschreven, maar ik had nog geen bevestiging binnen en in mijn account stond de bestelling ook niet… hmmm maar even bellen dan!

“Op dit moment is het drukker dan normaal, het kan tot 4 minuten duren tot u geholpen wordt”. Oké, dat is overzichtelijk… Nog 5 wachtende voor u… 4, 3, 2, en uiteindelijk 1 wachtende voor me… en toen “Pling… een mailtje met de bevestiging…” Probleem opgelost voordat ik iemand van Coolblue aan de lijn had… nou mooi… dus ik hang op.. word ik nog geen seconde later teruggebeld… “Met coolblue, u had ons gebeld en de verbinding werd verbroken…”. Kijk dat is nu service waar ik blij van word. Top gedaan mensen van Coolblue!