Sociale Media als zelfreflectie

Ik hou met weblogje slecht bij kom ik net achter, mijn vorige post dateert nog van november ’09.

Vanavond stond ik achter het fornuis om eten te koken voor Loes en mijn schoonzusje. Zij waren vandaag aan het werk in Loes’ atelier in Ewijk en dus stond ik met de wok en de pannen in de hand het eten klaar te maken. Ik ben zo iemand die tijdens het koken vanalles doet: afwassen, vuilniszak vervangen, mail lezen, twitteren…. dus ik twitterde: “Zo, nu ff wokken en roerbakken voor Loes en schoonzusje! Ik voel me #deidealeman ! Jammer dat ik waarschijnlijk de enige ben!”. Iets wat ik natuurlijk nooit in het openbaar gegooid zou hebben via mijn blog, een sms-je of telefoontje…. Maar ik heb vandaag de therapeutische kracht van twitter ontdekt!

Lopend naar de garage zie ik dat Loes vandaag een vuilniszak en een bak met glaswerk voor de glasbak midden in de garage heeft gezet. Mijn eerste gedachte… “GRRRR, zo kan ik de auto niet naar binnen rijden”, mijn 2e gedachte: “Maar goed dat ik vanavond nog weg moet, anders was ik zonder te kijken met mijn auto achteruit zo tegen die spullen aangereden.” Mijn 3e gedachte: “Ze maakt opruimen ook nooit helemaal af, niet dat ze die spullen gelijk wegbrengt..”….  Toen ik mijn iPhone checkte en mijn tweet zag dacht ik…. “De ideale man zou die 1e drie gedachten waarschijnlijk niet gehad hebben….” mijn eerstvolgende handeling: Spullen opgepakt, vuilniszakken gesloten en het glaswerk ergens anders neergezet… Zo, de auto kan weer naar binnen.

En nu op naar het badminton, want ik mag dan wel niet de ideale man zijn, maar wil er dan in ieder geval wat aan doen om dat uit te stralen 😉