Laten we de lat eens wat lager leggen!

Geschreven door remco op juli 17, 2017. Gepost in business, Mensen, Papa, Persoonlijke ontwikkeling. Reageren

Kiezen we succes of geluk? Een 11-jarige jongen die zelfmoord pleegde.. Het raakt me diep! Wat is er aan de hand dat dit soort dingen gebeuren. Of kleuters van drie die ’s avonds laat over straat zwerven en verdrinken in een sloot. Waarom hebben kinderen van 11 volwassen zorgen? Ik denk dat het tijd is om de lat eens wat lager te leggen!

Veeleisend
Mijn gezonde verstand zegt dat we veel te veeleisend zijn. Naar onszelf, naar onze kinderen, naar onze omgeving! Alles moet snel, nu, perfect, netjes, volgens de regels. We leggen de lat voor onszelf en onze omgeving zó hoog, dat we er alleen nog maar onderdoor kunnen!

Geluk versus succes
Word je gelukkiger als je succesvol bent? En wat is succesvol? Onze definitie van succes wordt volgens mij toch vaak gekoppeld aan onze financiële situatie of je nu wilt of niet. Waar ik wel van overtuigd ben, is dat je je succesvoller voelt als je gelukkig bent en niet persé gelukkiger als je succesvol bent.

De prijs van succes
‘Als je hard werkt, dan vergroot je je kans op succes’, ik hoor dit vaak uit de mond van ‘succes coaches’ die claimen jou succesvoller te kunnen maken. En hoeveel mensen werken hard om later lekker van een oude dag te kunnen genieten. Er is niets mis met hard werken, maar laten we het realistisch houden: goed is goed genoeg! En waarom niet nú genieten en onze leefdruk verlagen! Omlaag die lat!

Één op de drie kinderen ervaart stress
Volgens dit artikel op gezondheidsplein.nl ervaart één op de drie kinderen last van angst en stress. één op de tien heeft vermoeidheidsklachten! Als dit een eye-opener is, dan begrijp ik het niet meer! Als iemand die de balans goed voor elkaar heeft, probeer ik ervoor te zorgen dat mijn dochter niet één van de drie wordt.

Is vrijheid – blijheid dan de oplossing?
Mijn ouders hebben mij nooit gepushed. Soms denk ik… dat had wel wat meer gemogen. Ik heb op 1 punt na mijn propedeuse niet gehaald op de HBO (Technische Computerkunde) en ben toen naar MBO (Multimedia Design) gegaan. Ik merk dat ik het feit dat mijn hoogst afgeronde studie (slechts) een MBO is me soms nog een ‘naar’ gevoel geeft. – en ik krijg nu ook weer de neiging om uit te gaan leggen dat ik vaak ‘beter werk’ lever dan HBO collega’s. Dus JA, ook ik ben gevoelig voor ‘prestatiedrang’.

Ik ben ervan overtuigd dat je kinderen soms wel moet stimuleren om zichzelf te ontwikkelen. Maar wie bepaald hoe hoog de lat ligt? Dat we dat voor onszelf bepalen is één ding, maar moeten we dat ook voor onze kinderen doen? Ik probeer het in ieder geval niet!

Wanneer heb jij voor ’t laatst gespeeld?
Spelen heeft vele vormen! Vaders gaan dolgraag met hun kinderen van de glijbaan! Is een kind op zo’n moment een excuus om even ‘jongetje’ te zijn? Je kunt natuurlijk ook ‘extreme outdoor’ sport bedrijven, maar soms is een kleurplaat maken (pas nog gedaan) of een zandkasteel bouwen, of verstoppertje spelen een stuk ontspannender. Lees het artikel van de correspondent eens, over minder spelende kinderen en onze burnouts!

Tweet This Post

De druk van het moeten

Geschreven door remco op april 17, 2017. Gepost in Algemeen, Mensen, Papa, Persoonlijke ontwikkeling. 1 reactie

Alles heeft zijn eigen tempo

Veel van mijn vrienden en kennissen ervaren de druk van het moeten. Er moet nog iets af voor mijn werk, ik moet nog die lamp vervangen, ik moet eigenlijk weer eens met vrienden afspreken, ik moet… en vul maar in. Ik herken het ook bij mijzelf. Het kan voor stress zorgen en hoewel dat ook echt goede stress kan zijn – anders gebeurd er misschien helemaal niets – zijn de gevolgen van dit moeten zelden wenselijk…

Nou heb ik ook brainstorm en heisessies gehad waar het woordje ‘moeten’ absoluut vermeden moest worden :), net als het woordje maar, maar zo zwaar wil ik er ook niet aan tillen. Want ja ik moet mijn dochter om 17:45 van de opvang halen, want anders ….

Maar ik vraag me steeds vaker af wanneer dat ‘moeten’ niet eigenlijk gewoon ‘willen’ is. En daar waar dat niet het geval is, waar komt het ‘moeten’ dan vandaan?

Externe oorzaken (sociale druk)

Neem bijvoorbeeld het ‘Ik moet echt de oprit onkruid vrij maken’. Ik kan me niet voorstellen dat daar een diep geworteld 🙂 verlangen achter zit om kleine plantjes tussen stenen uit te plukken. In mijn geval zal het eerder iets zijn van: ‘de oprit ziet er onverzorgd uit en wat zal men daar van vinden…’. Natuurlijk heb ik m ook liever strak en rotzooi vrij, maar wil ik dat graag genoeg om me er (tot het moment dat het gebeurt is) zo druk om te maken? Nee!

Verlangen

Dat diepgewortelde verlangen is misschien wel wat er achter het “ik moet met vrienden afspreken” zit. Hier kun je moet makkelijk veranderen met wil, en als dat niet zo is, dan moet je jezelf afvragen voor wie je het doet. Manon en ik hebben wel eens een ‘discussie’ over het afspreken met anderen, waarbij Manon zegt “het is echt onze beurt om weer eens contact op te nemen met … ” of juist “wij zijn altijd degene die…”. Echte vrienden, en die hebben we gelukkig, begrijpen dat er in een jong gezin best geworsteld wordt met vrije tijd. Dus er is over en weer begrip dat het geplande etentje er nog steeds niet van gekomen is..

Werk

Vaak zit er achter het moeten iets dat met werk te maken heeft. Ik moet de BTW aangifte nog doen (maar ik ga nu eerst dit blogje schrijven). Of ik moet echt voor die of die opdrachtgever aan het werk. Als zelfstandig ondernemer is dit ook een enorme valkuil die je balans aardig kan verstoren. Ok, die aangifte is een harde ‘moet’ met deadline. De andere moet is in mijn geval vaak een wil, of wil wel maar hoe… Er zit ook voor mij maar 24 uur in een dag en om op de lange termijn kwalitatief werk te blijven leveren is het voor mij belangrijk om de balans goed te houden.

En dan de daadwerkelijke reden voor dit blogje
Afgelopen maandag (een week geleden dus) kreeg ik het idee voor dit blogje. Ik was met Evi bij de binnenspeeltuin. Daar hebben ze een hele grote glijbaan. Evi is nu drie jaar en vindt deze glijbaan nog erg spannend. We komen al zeker 2 jaar bij deze speeltuin en ze durft nog niet alleen van de glijbaan af. Er is zelfs een tijd geweest dat ze er gewoon helemaal niet op wilde. Iets wat ik natuurlijk erg jammer vond, het is een van de leukere dingen om samen te doen. Maar afgelopen maandag liet ik ‘per ongeluk’ haar handje los en glee ze alleen, nog geen seconde nadat ik haar handje had losgelaten roept ze trots uit “Ik kan het alleen papa… ik kan het…“.

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=dvhXNzho9tY&feature=em-upload_owner[/youtube]

Nu ik ’t opschrijf voel ik me weer een beetje emotioneel. Dit is de tweede keer in een paar maanden tijd dat ik bevestigd word in mijn overtuiging dat dingen gaan zoals ze gaan. Vanaf de geboorte zijn Manon en ik niet bezig om Evi zo snel mogelijk allerlei vaardigheden te leren. We werden (bijna) gek van de metingen en oordelen van het consultatiebureau of de onderlinge vergelijkingen van kindjes van de opvang wie er al kon kruipen, lopen, praten…. noem maar op. Gelukkig is het ons gelukt om daar niet erg in mee te gaan.

Evi’s verkoudheid zorgde ervoor dat we niet veel met haar gezwommen hebben, dus echt watervrij was ze niet, ze vond ’t zwembad altijd heel leuk, als er maar 10cm water in stond, het diepe trok haar niet en de paar keer dat we haar op de schouder meenamen was ze het snel zat en wilde ze weer naar ’t peuterbadje. Toen we begin maart een weekendje naar een vakantiepark gingen en we aankwamen bij het park zei Evi in de auto: “Hier hebben ze ook een groot zwembad hé papa… dat vind ik wel een beetje spannend…”. Ze was er blijkbaar echt mee bezig geweest. En toen we een paar uur later in het peuterbadje lagen, en ik vroeg of ze mee ging in het grote bad wilde ze eerst niet, maar ging toch mee op mijn nek… En ze vond t geweldig! “Ik kan het papa….”.

En nu begint ze steeds vaker over ‘op het potje’ plassen. Wij hebben nooit heel actief met haar aan zindelijkheid gewerkt, waar andere kindjes een jaar geleden al zindelijk waren is Evi dat met drie jaar nog niet… Lig ik daar wakker van… geen moment! Evi doet het allemaal in haar eigen tempo en dat is precies het juiste tempo voor haar, en dat is het enige wat belangrijk is.

Niet alles tegelijk
Evi’s ontwikkeling leert ons dat niet alles tegelijk kan, dus dat moeten we dan ook niet proberen. En omdat Evi dit blogje misschien ook wel eens gaat teruglezen. Vandeweek bij het pannenkoekenrestaurant bestelde jij je eigen princessenpannenkoek met ijs, en toen de pannenkoek kwam was het eerste wat jij zei “Waar is mijn ijsje…”. En toen je wist dat je dat pas kreeg als de pannenkoek op was, riep je de mevrouw ook meteen om om je ijsje te vragen… “En ik wil een eisje met m-m’s erop…”. En toen de serveerster later terugkwam voor een tafeltje naast ons, maar zonder ijsje, vroeg je haar weer waar je ijsje was. Dus communicatief ga jij als een speer!

Alles heeft zijn eigen tempo
Wat ik hiervan leer? Er is geen ontkomen aan dat er soms dingen moeten, toch kun je zelf heel veel invloed uitoefenen op de omstandigheden waarin dingen moeten. En uitspreken dat je intentie goed is, maar je je eigen ritme hebt, helpt je omgeving misschien ook om soms even stil te staan en te kijken wat er nu echt nu moet!

Tweet This Post

‘Read the signs’

Geschreven door remco op oktober 5, 2015. Gepost in Persoonlijke ontwikkeling. Reageren

Het hele universum staat ter je beschikking! Vraag wat je wilt en je krijgt het… Voor veel mensen zijn dit van die zweverige uitspraken waar ze ‘niks mee kunnen’. Prima, hoe je het ook uit wil leggen, voor mij is het duidelijk dat het leven je signalen geeft om je te helpen richting te bepalen! Vooral als je kampt met keuzestress en dilemma’s.

Dilemma
Ik twijfel al een tijdje of ik moet blijven zingen bij het koor waar ik nu zing. En als ik zeg een tijdje, bedoel ik eigenlijk… een hele tijd, want die twijfel bestaat denk ik al bijna een jaar. Maar tot nog toe sloeg de balans van positieve en negatieve dingen altijd uit naar de positieve kant. We hebben een super dirigente, waar ik veel van leer en nog kan leren, en waaronder het prettig zingen is! De nieuwe mannen die de tenor sectie (gelukkig) zijn komen versterken zijn erg aardig en ik vind het zingen en de nummers nog steeds erg leuk. De mindere kanten zitten ‘m in het verschil in ambitie van het koor en mijzelf, en, maar dat is bijzaak, de manier van communiceren (maar ik heb niet de illusie dat dat bij andere gezelschappen zoveel beter is..).

Na een uitstapje van een paar maanden naar een theatergezelschap werd ik door een van die mensen uitgenodigd voor een open repetitie van een musicalvereniging. Daar ben ik heen geweest, maar de 1e repetitie bracht nog meer twijfel en nog geen doorslag. Een dag of twee erna kwam er al een eerste signaal in de vorm van een ergenisje. Toen maar naar repetitie twee geweest, waar het script van de uit te voeren musical gelezen werd. Na het eind van die avond begon zich in mijn hoofd te volgen koers al wel duidelijk te worden…

the-little-prince-best-quotes-asteroids

Na een gezond nachtje slapen dan ook de keuze genomen om in ieder geval een nieuwe weg in te slaan. Maar de twee keuzes bijten elkaar nog niet, het koor repeteert immers op dinsdagavond, de musicalvereniging op woensdag… En de data van de uitvoeringen wist ik nog niet, dus wellicht was allebei ook nog wel mogelijk. Maar de avond erna kwam er een tweede signaal in de vorm van een eventueel tussentijds projectje. Dus toen besefte ik dat het gekkenwerk is om te proberen twee grote producties in dezelfde tijd te doen, en dus mijn keuze gemaakt om de koorproductie niet ‘actief’ mee te doen.

Toen vervolgens afgelopen weekend duidelijk werd dat de productie die het koor gaat doen weliswaar leuk is en best wel wat uitdaging biedt, maar niet het soort uitdaging waarna ik op zoek was, was dat de bevestiging van mijn (nog niet hardop uitgesproken) keuze om echt niet mee te doen.

Dit was een vrij overzichtelijk dilemma met ook wel een voorspelbare uitkomst. Maar, het universum wilde me nog wel even een extra waarschuwing geven.

Bovenstaande gaf namelijk nog steeds de mogelijkheid tot in ieder geval voor de komende tijd beide avonden te gaan repeteren… Maar of dat nou verstandig is… het universum vond van niet en maakte me dat helaas vrij pijnlijk duidelijk met een wel heel duidelijke ‘boem is ho!’. Toen ik gisterenmiddag achteruit tegen de geparkeerde auto van mijn vader aanreed. Misschien niet zo verstandig om zoveel te willen. Het was letterlijk de boodschap: je kunt je focus maar op één ding richten… (namelijk de fiets die er ook stond)…

Dus, en ik vind het oprecht jammer, ga ik ook niet meer de repetities meedoen. En met dat ik dit opschrijf merk ik ook hoeveel moeite t me kost om de gemaakte beslissing te accepteren.

En dan nu weer volle kracht vooruit!
Het voordeel van dit soort duidelijke signalen en gebeurtenissen, is dat je leert niet meer te twijfelen nadat je de keuze hebt gemaakt. Ik heb een avondje Freek de Jonge opgegeven om a.s. woensdag naar de volgende repetitie te kunnen en dat zegt ook wat over de positieve energie die deze nieuwe weg oplevert. Ik heb er enorm veel zin in!

Tweet This Post

Kom op… wat meer vertrouwen! (in de easycratie)

Geschreven door remco op september 16, 2010. Gepost in Persoonlijke ontwikkeling. 4 reacties

Zojuist zag ik de Tweet van Martijn Aslander:
“Ha! eerste slechte recensie van #easycratie http://www.managementboek.nl/recensie/9789052617022/580 maar eens rustig op kouwen, ik leer graag“.

Ik heb de recensie eens gelezen en de volgende zin is reden voor dit blogje: “Nog steeds blijven eigenbelang, groepsbelang, domheid en luiheid belangrijke drijfveren voor ons handelen.”

Wat een trieste conclussie en niet een waarin ik wil berusten. Ik geloof het ook niet, ik zie om mij heen heel veel tekenen van mensen die niet kiezen voor zichzelf, althans niet in de negatieve bijsmaak. Dingen die gedaan worden binnen bijvoorbeeld De Maatschappelijke MeerWaarde, Acht uur overwerken en 7 days of inspiration hebben niets te maken met domheid of luiheid. Eigenbelang en groepsbelang, ja waarschijnlijk wel, we willen samen meer energie halen uit de dingen die we doen, en ‘goed’ doen of je inzetten voor een mooiere leefomgeving levert bakken met energie op.

Verder oppert Peter van der Wel: “Nog steeds is de macht van het kapitaal aanwezig, ondanks of misschien dankzij het internet nog wel sterker dan vroeger.” Hou nou toch op, techniek verandert inderdaad en zoals alles heeft dat plus- en minpunten. De individualisering van de samenleving heeft technologie en automatisering als katalysator gehad: Toen de automatische deuren bij de bakker in mijn dorp werden geplaatst hield niemand meer de deur voor een ander open, want dat hoefde immers niet meer, dus dat waren heel wat “alstublieft” en “dankuwelletjes” minder.

Ik ben ervan overtuigd dat internet en met name de sociale media er echt voor gezorgd hebben dat wij ons als mensen weer meer met elkaar zijn bezig gaan houden dan met onszelf. Een mens heeft denk ik altijd behoefte aan contact met andere mensen en door sociale media is de band die je met een ander kunt hebben hechter geworden. En ja, het helpt als je die mensen “in real life” ook kent of in ieder geval eens hebt ontmoet. Maar dat contact wordt beter en de sympathie stijgt dankzij twitter/facebook en hyves.

Heb de ‘van Dale’ er nog niet op nagekeken, maar de woorden “Sociale Overwaarde”, “Sociaal kapitaal” en “Crowdsourcing” zijn wat mij betreft positieve aanvullingen op de Nederlandse taal en op onze samenleving.

Tweet This Post

Een overweldigende ervaring!

Geschreven door remco op augustus 31, 2010. Gepost in Algemeen, Persoonlijke ontwikkeling, User experience, Video Editing. 9 reacties

Afgelopen weekend ben ik in Frankrijk geweest om Steppen tegen kanker te filmen. Een geweldig initiatief om aandacht te vragen en geld op te halen voor onderzoek naar hersentumoren. Deze dodelijkste vorm van kanker krijgt helaas weinig aandacht van bestaande stichtingen zoals KWF kankerbestrijding. Voor mij is dit alles begonnen met een twitterbericht een paar weken geleden.

Alp d’Huez

Ongeveer een jaar geleden stepten negen mensen voor de stichting de Alp d’Huez op. Een klein groepje, een druppel op de gloeiende plaat, maar dit jaar waren er maarliefst 115 mensen die met de step de ruim 14 km omhoog stepten om deze vreselijke ziekte te helpen bestrijden. Voor sommige was het een sportieve uitdaging, voor anderen een mentale strijd maar voor velen een emotionele gebeurtenis. Er is niets dat mij had kunnen voorbereiden op de impact die dit evenement op mij heeft gehad. Alle steppers hebben een verhaal en als je hun verhaal beluistert dan kan het niet anders dan dat dat grote indruk op je maakt.

Beelden en interviews

Met hulp van Cees, Marjan, Barbara en de mooie verhalen en openheid van Ruud, Marion en alle andere steppers die hun verhaal met ons deelden heb ik mooie beelden kunnen maken die ik in de komende weken ga verwerken tot een mooie korte documentaire. Erg leuk was dat Martin, een van de jongste deelnemers (15 jaar), met het Jeugdjournaal contact had en het interview dat Barbara met Martin heeft gedaan en de beelden die ik daarvan gemaakt heb, zijn zaterdagmiddag al direct op de website van het Jeugdjournaal geplaatst.

Stop the Rain

Marijke Nuchelmans en Ruud Bakker van Reddish hebben speciaal voor de stichting het nummer ‘stop the rain‘ geschreven en ik heb dat gebruikt om beelden van vrijdag en zaterdag op te monteren. Het resultaat vind je hieronder:

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=Gg8eyZyBegY[/youtube]

Mocht je naar aanleiding van dit filmpje behoefte hebben om te doneren, dan kan dat via www.steppentegenkanker.nl (je kunt mijn naam aangeven, dan weet de organisatie dat het via mij komt). Volgend jaar komt er weer een editie en ik denk dat het erg moeilijk wordt om nee te zeggen als ik weer gevraagd wordt om mee te gaan! Maar het is dan ook een erg dankbare gebeurtenis geweest!

Foto’s: Opmeer reports

Tweet This Post

Bijzondere ontmoetingen

Geschreven door remco op augustus 2, 2010. Gepost in Persoonlijke ontwikkeling. 2 reacties

Misschien ligt het aan mij, maar de wereld om mij heen verandert! Ik verander, ik merk een trend.

De wereld verandert

Voor mij begon de verandering denk ik zo’n drie jaar geleden, toen ik via Syntens in aanraking kan met mensen als Anke Wiersma en Ralph Bijker. Via Anke ben ik bij lifehacking geweest, waar verhalen van Martijn Aslander me nieuwe inzichten gaven in ondernemen. En recent nog de bijeenkomst voor 7 days of inspiration met Nils Roemen waar social media ervoor gezorgd heeft dat veel mensen met een missie elkaar vinden.

Diepe dalen zijn kadootjes

Kort daarna kwam ik in een soort wervelwind terecht waardoor ik mijn gevoel voor richting kwijtraakte. Ik was niet depressief of down, maar raakte op de een of andere manier enorm veel energie kwijt. En voor iemand die al z’n hele leven met beide benen vrij stevig in de schoenen en op de grond staat, met soms iets teveel zelfvertrouwen en geen enkele belemmering om op z’n bek te gaan, is het kwijtraken van je richting behoorlijk beangstigend. Maar die angst veroorzaakte ontevredenheid en genoeg ontevredenheid zorgt voor verandering. Ik ging met hulp van vrienden (en professionals) op zoek naar mijn vernieuwde ik. Bij intake bij een psycholoog werd de vraag gesteld wat mijn doel was van de ‘sessies’… mijn antwoord: “Terug naar het nivo van zijn wat ik had… uh nee, eigenlijk wil ik verder komen dan dat”. Terugkijkend op dat jaar is het waar wat Anke ooit tegen me zei: “Een lange periode van bewust onbekwaamheid *1 is een kadootje, al ervaar je dat op dat moment natuurlijk niet”.

Persoonlijke ontwikkeling kan alleen met anderen

Ik wist altijd precies hoe dingen opgelost moesten worden, “Je moet gewoon…”, “Als je nu..”, “Het is heel eenvoudig, als je..”. Ik ben me gaan realiseren dat dat mijn oplossingen waren, niet van de mensen aan wie ik dat (on)gevraagde advies gaf. Dus nu probeer ik te luisteren, en geen oplossing aan te dragen. Iemand anders kan je problemen niet oplossen, maar kan je wel helpen met het zoeken naar jouw oplossing. Door veel met anderen te praten, door meer met mensen samen te werken en bewuster te zijn van hoe ik op anderen reageer en anderen op mij, heb ik mezelf aangeleerd om mijn oplossingen niet zonder meer op anderen te projecteren.

8 uur overwerken, vrijwilligerswerk, 7 days of inspiration…

Hoe zweverig het ook klinkt, maar alles draait om energie. En energie kun je krijgen of kwijtraken. Ik kende dagen bij I-Brix dat ik doodmoe thuiskwam, het gevoel had dat ik niets gedaan had en dus als een zoutzak in elkaar zakte. Vaak lag dat ‘aan een klant’ of ‘een leverancier’ die het allemaal niet begreep. Maar ik kan mijn klant of leverancier niet veranderen, alleen de manier waarop ik met hem/haar omga. Ik ben begonnen om opmerkingen die een ‘Zucht…’ reactie opleverden te gaan oppakken alsof het de grootste uitdaging van die dag was om deze persoon te helpen. Een aanpak die werkt! Want als ik op een mail met een ‘domme vraag’ reageer met de oplossing, dat rustig en duidelijk uitleg met een glimlach op m’n gezicht, dan is de dankbaarheid in 9 van de 10 gevallen genoeg om me meer energie op te leveren dan een ‘zucht’ kost of dat het oplossen me kostte!

Vervolgens kwam ik erachter dat workshops van Syntens, of meedoen aan initiatieven als 8 uur overwerken voor het goede doel, of 7 days of inspiration (initiatief van Nils Roemen) een soort Bonuslevels zijn waar je in één keer een hele berg energie vandaan kan halen. Waardoor ik na een avond van 18.00 tot 03.00 overwerken in Arnhem ook doodmoe thuiskwam, maar met een energie die me nog weken bij is gebleven.

World 3.0

Of het nu komt door mijn nieuwe inzichten of omdat het een trend is, ik zie de wereld om mij heen steeds meer kijken naar mensen, ervaringen ipv dingen en welvaart. Voor mij is doen wat ik leuk vind het belangrijkste in het leven en natuurlijk wil ik daar mijn geld mee verdienen, maar het doel is de ervaring, de lol en niet de grotere auto (waar ik geen ‘nee’ tegen zeg als ie op m’n pad komt) of dat hogere salaris. Dat is het overigens nooit geweest. Ik doe liever leuke dingen voor weinig dan rotklusjes voor veel. En dat wil niet zeggen dat ik nooit rotklussen doe, want het leven is niet alleen maar genieten, zonder dalen geen pieken!

En bij I-Brix hanteren we een stevig uurtarief, maar dat is omdat we het waard zijn, dingen met enthousiasme en passie doen en we daardoor een goed product of een goede dienst leveren. Klinkt dit tegenstrijdig, schijnheilig of arrogant? Dat kan, het kan me niet schelen, het werkt voor mij en we hebben gelukkig veel tevreden klanten.

Bijzondere ontmoetingen

Ik begon dit blog al met een aantal mensen die ik heb leren kennen, en in de afgelopen jaren heb ik heel veel nieuwe mensen leren kennen, via de workshops, via vrijwilligerswerk, via opdrachten. En daar zaten een aantal bijzondere ontmoetingen bij. Ik heb me zelfs van bestaande vrienden gerealisseerd hoe belangrijk die eigenlijk wel niet zijn (en zijn geweest) in mijn leven. Om toch een voorbeeld te geven, afgelopen weekend ben ik gaan filmen bij het Theekoepeltje in Druten. Was er nog nooit geweest, maar daar aangekomen een warm welkom door Wendy, die met haar enthousiasme aan de telefoon mij had overgehaald om bij haar te komen filmen. Normaal doen we dat op zaterdag want de uitzending moet zondag klaar zijn, maar ze was zo enthousiast dat ik zondagochtend met Marian Heijmans naar Druten ben gegaan en daarna als een speer ben gaan monteren. Toen ik ’s middags met Loes terugging om een dvd-tje met de uitzending te ruilen tegen het laatste stuk overheerlijke appeltaart (wat Wendy had gereserveerd en waarvoor ze vele bezoekers heeft teleurgesteld) raakten we aan de praat en dat was een bijzonder openhartig en prettig gesprek! Leuk om dit soort mensen te ontmoeten! En ik onmoet ze steeds vaker!

*1 = Bewust onbekwaam is een term uit mijn MDI profiel

Tweet This Post